Schepping

Galicia de provincie die we nu zijn binnen getrokken is een heel andere dan de voorgaande. Een prachtig berglandschap met nog veel kleine boeren met 10 tot 20 koeien die ze 's morgens na het melken los over de straten van het dorp naar de weilanden laten lopen. In de gaten gehouden door slaperige honden. Dorpen met veel huizen en weinig inwoners. Een dorp met minder dan tien inwoners komt veel voor. Een dorp waar een jongetje van een jaar of zes als enig kind zich probeert te vermaken met een bal. En dat valt nog niet mee als de straten een hellingspercentage hebben van ca 20%.
En wat het hier zo aantrekkelijk maakt is de rust. Nauwelijks verkeer. De stilte, alleen vogelgeluiden. Wandelen is hier een genot al wordt het ons niet gemakkelijk gemaakt. Als in ons routegidsje staat dat we langs steeds glooiende boerenpaden onze weg vervolgen, weten wij genoeg. De hele dag klimmen en dalen. Maar we krijgen het steeds beter onder de knie. En we wisten het van te voren. We genieten elke dag van de dingen om ons heen. Vlak voor ons weg rennende reeën, een pad met aan beide kanten grote geel bloeiende bremstruiken. Koeien met klinkende bellen om de nek. En nijvere boeren met 40 jaar oude Massey-Ferguson tractoren. Alleen van het geluid bloeit mijn hart al op.
We lopen om de drie, vier kilometer een dorpje in waar honden languit op de straat liggen te slapen zonder zich iets aan te trekken van de honderden wandelaars die langs lopen gedurende de dag. Maar toch ligt de commercie op de loer, er zijn veel meer herbergen dan een paar jaar geleden en de prijzen zijn ook gestegen. Maar de kwaliteit ook.
We zijn inmiddels in Pallas de Rei een klein stadje op de route waar een groot gedeelte van de bevolking leeft van de Camino. En morgenvroeg gaan we weer verder. Santiago komt steeds dichterbij, en het gaat nog steeds goed met ons.